آیه شماره 44 از سوره مبارکه مؤمنون
محرومیت
ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَى کُلَّ مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا کَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ فَبُعْدًا لِقَوْمٍ لَا یُؤْمِنُونَ
سپس رسولان خود را یکی پس از دیگری فرستادیم; هر زمان رسولی برای (هدایت) قومی می‏آمد، او را تکذیب می‏کردند; ولی ما این امتهای سرکش را یکی پس از دیگری هلاک نمودیم، و آنها را احادیثی قرار دادیم (چنان محو شدند که تنها نام و گفتگویی از آنان باقی ماند.) دور باد (از رحمت خدا) قومی که ایمان نمی‏آورند!

1- سنّت خداوند بر فرستادن انبیا براى امّت‏هاست. «رسلنا تَتْرا» (هر اجتماعى رهبر مى‏خواهد. فکر و علم به تنهایى براى بشر کافى نیست، بلکه باید امورى را از طریق وحى بدست آورد)

2- تمام انبیا مورد تکذیب قرار مى‏گرفتند. «کلّما»

3- نتیجه‏ ى تکذیب حقّ، هلاکت است. «و جعلناهم احادیث» (از گردنکشان و طاغوتیان، تاریخى بیش نمى‏ماند)

4- نفرین کفّار جایز است. «بُعداً» (کلمه «بُعداً» مصدرى است که همیشه به جاى فعل بکار مى‏رود. بنابراین «بُعداً»، یعنى «بعدوا بُعداً»)

5- تحوّلات تاریخى با اراده اوست. و هلاک امّت‏هاى سرکش، نمودى از لعن و نفرین اوست. «و جعلناهم احادیث فبعداً»